කාල කළමනාකරණයේ වැදගත්කම (The importance of time management)

කාලය මිනිස් ජීවිතයත් සමග බද්ද වී ඇති ඉතා වටිනා සම්පතකි. එය මිනිසාගේ ඉරණම විසඳන තීරණාත්මක සාදකයක් ද වේ. ඊට හේතුව මිනිසාට ලැබී ඇති සීමිත කාලය තුල සිදු කරන්නාවූ දේවල් අනුව ස්වර්ගය හෝ නිරය ලැබීමට නියමිත වීමයි. එසේ තිබියදී යම් කෙනෙක් කාලය විනාශ කලේ නම් කාලය විසින් ඔහුගේ මතු ජීවිතය විනාශ කරනු ඇත. 

බොහෝ අය මහලු වියට පත් වන තුරු ජිවිතයේ නියම අරමුණ කෙරෙහි සිත යොමු කරන්නේ නැත. එහෙත් අල් කුරානය මිනිසාට මෙසේ අවවාද කොට තිබේ.

"නුඹලාගෙන් කෙනෙකුට මරණය පැමිණීමට පෙර නුඹලාට අප ලබා ලබා දී ඇති දේවල් වලින් නුඹලා (යහකම්හි) වියදම් කරනු. (නැති නම් මැරෙන මොහොතේදී) 'මාගේ සමිඳුනි! නුඹ මට සුළු මොහොතකට අවස්ථාව ලබා දෙන්නේ නම් මා මාගේ ධනයෙන් සදකා දී ධර්මිෂ්ටයක් වන්නෙමි'යි (පවසනු ඇත). (එහෙත්) කිසිවෙකුගේ නිශ්චිත කාලය පැමිණියේ නම්, අල්ලාහ් එය ප්‍රමාද කරන්නේ නැත. තවද, නුඹලා කරන දේවල් ගැන අල්ලාහ් හොඳින් දන්නේය" (කුරානය 63:10-11).

මිනිසා මුහුණ දෙන තත්වයන් අනුව කාලයේ වටිනාකම මෙලොවදී ද දැක ගත හැකිය. උදාහරණයක් වශයෙන් ඔලිම්පික් තරඟයකට සහභාගී වන කෙනෙකුට මිලි තත්පරයක වටිනාකම ගැන දන්නේය. ඔහුගේ පදක්කම තීරණය වන්නේ එම සුළු කාලය මතය. එසේම අනතුරකින් දිවි බේරා ගත් කෙනෙකුට ඔහු බේරුණු සුළු මොහොත ගැන විශාල සතුටක් ඇත. මරණයට පත්වූ කෙනෙකුට ලෞකික ජීවිතය දැනෙන්නේද සුළු මොහොතක් ලෙසය. ඇයිද යත් මරණයෙන් පසු ජීවිතය සදාකල් වන අතර ඊට කෙළවරක් නැත. මේ නිසා මරණයට පත්වූ කෙනෙක් ලෞකික ජිවිතය තුල නාස්තිකල මොහොතක් පාසා දුක් වනු නොඅනුමානය. එම නිසා නබිතුමා මෙසේ පවසා ඇත:

“කාරණා පහකට පෙර කාරණා පහකින් ප්‍රයෝජන ගන්න: ඔබ වයසට යාමට පෙර ඔබේ තරුණ කාලය; ඔබ අසනීප වීමට පෙර ඔබේ සෞඛ්‍යය; ඔබ දුප්පත් වීමට පෙර ඔබේ ධනය; ඔබ වෙනත් දෙයකට යෙදීමට පෙර ඔබේ නිදහස් කාලය සහ ඔබේ මරණයට පෙර ඔබේ ජීවිතය” (මුස්නද් අහමද්).

මිනිසාට ලබා දී ඇති ජීවිතය ගැන මරණයෙන් පසු ප්‍රශ්න කිරීමට නියමිත බව නබිතුමා පැවසුවේය. ඒ අනුව කෙනෙකුගේ තරුණ කාලය ගැනත් ඔහුගේ වැඩිහිටි කාලය ගැනත් වෙන වෙනම ප්‍රශ්න කිරීමට නියමිතය. එසේම කෙනෙකුට ලැබුණු දායාදයන් ගැන ද ප්‍රශ්න කරන බව කුරානයේ මෙසේ සඳහන් වේ. "නියතව නුඹලාට දෙනු ලැබූ දායාදයන් ගැන එම දිනයේදී ප්‍රශ්න කරනු ඇත" (කුරානය 102:8). 

කාලය මත දිව්රමින් කුරානයේ මෙම පරිජ්ජේදය පහළ කොට තිබේ. 

“කාලය කෙරෙහි දිවුරා පවසමි! නියතව මිනිසා පාඩුවෙහිම සිටියි. (නමුත්) කවරහු (අල්ලාහ්ව) විශ්වාස කරන්නෝද, යහකම් කරන්නෝද, සත්‍යය මගින් එකිනෙකාට උපදෙස් කර ගන්නෝද, එකිනෙකා අතර ඉවසීම කෙරෙහි උපදෙස් කරගන්නෝද යන අය හැරය”.

මෙම කුර්ආන් පරිජ්ජේදය අනුව කාණ්ඩ සතරක් හැර අන් සියලුම දෙනා පාඩුවක්ම ලබන්නෝය. එහි මුලටම සඳහන් කොට තිබෙන්නේ අල්ලාහ්ව විශ්වාස කිරීම සම්බන්දවයි. එය ස්වර්ගය අත්කර ගැනීම සඳහා අවශ්‍ය ප්‍රධාන සාදකයකි. කුරානය පුරා ඒ සම්බන්දයෙන් දැනුවත් කොට ඇති අතර අල්ලාහ්ගේ දුතයින් වන  නබිවරුන් හරහාද දෙවියන් කෙරෙහි විශ්වාස කිරීමේ වැදගත්කම කියා දී තිබේ. දෙවියන්ව විශ්වාස කල තැනැත්තා ඔහු පෙන්වා ඇති නිවැරදි මාර්ගය පිළිපැදිය යුතුය. ඒ වෙනුවට වෙනත් කිසිම මාර්ගයක් අල්ලාහ් අනුමත කරන්නේ නැත. ඉන් නොනැවතී තමන් දන්නා සත්‍යය මාර්ගය ගැන අනෙක් අයව දැනුවත් කල යුතුය. 

 

මිනිසාට සත්‍යය පැහැදිලි කර දීම සඳහා අවසාන වරට පහළ කරන ලද දහම් පුස්තයක අල් කුරානයයි. එය හැදෑරීම මිනිසාට පැවරෙන ප්‍රධාන වගකීමකි. කෙසේ වෙතත් බොහෝ අය කුරානය පහළ වී තිබෙන්නේ කව්රුන් වෙනුවෙන් දැයි දන්නේ නැත. ඒ අනුව ඔවුන් සිතන්නේ එය මුස්ලිම්වරුන් සඳහා පමණක් ඇති ග්‍රන්ථයක් ලෙසය. එය මතය නිවැරදි විය යුතුය.  

 

https://www.facebook.com/thetruepathofislam

http://truepath1.blogspot.com/

Twiter:- thetrue_path